Tις πιο άγριες νύχτες μας φώτισα. Να με θυμάστε
Ο έρωτας, ο χρόνος και ο θάνατος είναι τα βαθύτερα διαχρονικά θέματα της λογοτεχνίας. Από τη θρησκευτική-μεταφυσική βεβαιότητα μέχρι την απαισιοδοξία που οδήγησε το 1928 τον Καρυωτάκη να γράψει στο επιθανάτιο γράμμα του: «Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περσότεροι, μαζύ με τους αιώνες», φτάνουμε στη συμφιλίωση με όρους κοινωνικού και υπαρξιακού αγώνα (Ρίτσος):«Σπούδασα ιστορία του παρελθόντος και του μέλλοντος στην σύγχρονη σχολή του αγώνα», ή στην αισιόδοξη στοχαστικότητα του Ελύτη: «Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα,ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους…Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα,στα χαμόγελα…
View original post 835 more words
worldtraveller70 