Μια φορά με ρώτησες, τι είναι η θάλασσα για μένα. Σήμερα που βρίσκομαι μπροστά της, θα σου μιλήσω γι’αυτή.
Είναι η χαρά κι ο πόνος μου. Το δάκρυ και το χαμόγελό μου. Αγαπάω το βαθύ γαλάζιο της και τη φωνή της. Χρώμα, βαθύ γαλάζιο.
Φωνή της, είναι το κύμα. Όταν βρίσκεσαι κοντά της, σε προκαλεί, άλλοτε με άγριο τρόπο κι άλλοτε με ήρεμο.
Και στις δυο περιπτώσεις, ξέρει να σε πλανέψει, ξέρει να μαγεύει την φαντασία σου, ξέρει ακόμα και το πώς θα της φερθείς αν μπεις μέσα της.
Σε ψυχολογεί και είναι πάντα έτοιμη να πάρει όλη την ενέργειά σου, όλο το θυμό σου, μέχρι τελικής πτώσης.
Τις περισσότερες φορές, προκαλεί ακόμα και το άγγιγμά σου. Όταν είναι ήρεμη σε προκαλεί να της αφεθείς κι όταν αγριεύεις, θέλει να σου αποδείξει τη δύναμη που κρύβεις μέσα σου. Πόσο γενναίος μπορεί να είσαι.
Το κάθε λάθος σου, δεν στο συγχωρεί…
View original post 125 more words
worldtraveller70 