Τρεις Πράξεις. Τέσσερις Χαρακτήρες. Ένας μεσήλικας Άνδρας. Ο νεαρός εραστής του. Οι προεκτάσεις του πρώτου: οι γυναικείες φιγούρες της Οικονόμου και της Υπηρέτριας. “Τα σα εκ των σων”. Πρώιμη άνοιξη. Θέρετρο σε μια επαρχιακή πόλη. Χαμηλή σεζόν, χαμηλό ενοικιοστάσιο. Οι εναλλαγές του φωτός στη σκηνή, χαράζουν τα πρόσωπα, σκιάζουν τις διαθέσεις, σκοτεινιάζουν τις προθέσεις. Άνθρωποι σε έκλειψη, λόγια σε σύνθλιψη.
Η αλήθεια δεν έχει πόδια.
Πηγαίνει αργά με το βάρος της κοιλιάς της.
Γι’ αυτό έρχεται πάντα τελευταία.
ΑΝΔΡΑΣ – ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΡΑΞΗ
Εν αρχή ήτο ο λόγος. Εν αρχή ήτο ο έρωτας. Κύμβαλον συριστικόν και υπόκωφο. Φόβος αλαλάζων. Όλοι κρύβονται και σιωπούν. Το ερίφιο σκυφτό στα γόνατά του. Ο θυσιαστής αργεί. Ποιος, άραγε ο θύτης; Ποιος, άραγε, το θύμα; Μονόλογος κατακόρυφος εμπύρετου. Μισή αλήθεια, μισό το ψέμα. Η προσδοκία κουτσαίνει. Την ελπίδα τη βαφτίσαμε στα γρήγορα Κασσιανή. Όταν χαθεί…
View original post 302 more words
worldtraveller70 